AdamMałysz.keep.pl

Słowniczek skoków narciarskich

Anoreksja

Podobno cierpiał na nią Niemiec Sven Hannawald. Skoczkowie mogą zapadać na anoreksję, ponieważ waga wpływa na długość skoków. Im zawodnik lżejszy, tym może dalej latać. Najlepiej, by skoczek był wysoki i lekki - wtedy może optymalnie wykorzystać wiatr. Musi mieć jednak silne nogi, aby mocno wybijać się z progu. Kluczową rolę pełni więc odpowiednia dieta. Aby ograniczyć przypadki anoreksji w skokach Międzynarodowa Federacja Narciarska uzależniła długość nart od wagi skoczka.

Długość skoku

Od kilku lat mierzy ją komputer. Choć zdarza się czasem, jak w przypadku Masahiko Harady podczas igrzysk w Nagano, że zawodnik wyląduje poza strefą elektronicznego pomiaru. Odległość mierzy się z dokładnością do 0,5 m. Każdy metr ponad punkt K (patrz niżej) ma wartość 2 pkt. (na średniej skoczni), 1,8 pkt. (na dużej skoczni) i 1,2 (na skoczni mamuciej). Punkty są ujemne, jeśli zawodnik wylądował bliżej niż punkt K. Punkty dodaj się lub odejmuje od 60 (to wartość bazowa za skok w punkt K).

Jury

Składa się z trzech osób: dyrektora konkursu, dyrektora technicznego i miejscowego kierownika zawodów. Jury decyduje, czy skoki w ogóle mogą się odbyć, i odwołuje zawody, gdy warunki atmosferyczne nie gwarantują ich bezpiecznego przeprowadzenia (np. wieje zbyt silny wiatr). Jury decyduje także, z której belki startować będą skoczkowie, czyli jak długi będzie rozbieg do skoku.

Narty

Są dłuższe i szersze niż narty zjazdowe. Długość nart jest uzależniona od wzrostu i wagi zawodnika. FIS wprowadziła to ograniczenie, aby wyrównać szanse i zapobiec nadmiernemu wychudzeniu zawodników. Wcześniej bowiem przewagę

Noty za styl

Na punkty, które dostaje narciarz za skok, składają się dwie oceny: ocena za skok oraz nota za styl. Styl punktuje pięciu sędziów. Za idealny pod względem stylu skok arbiter przyznaje maksymalną ocenę 20 pkt. Jeśli uważa, że zawodnik źle wylądował - tzn. nie zakończył skoku telemarkiem - może mu odjąć aż 4 pkt. Za korektę lotu skoczek może stracić od 0,5 do 5 pkt. Za upadek sędziowie odejmują do 10 pkt. Na notę za styl składa się suma 3 z 5 ocen sędziów. Najwyższa i najniższa nie jest brana pod uwagę. Przykład: sędziowie oceniają: 20, 15, 17, 18, 19. Daje to w sumie 54.

Próg

Kończy rozbieg. Z niego wybijają się skoczkowie do lotu. Próg skoczni ma średnio wysokość ok. 3 m.

Punkt K

Czyli punkt konstrukcyjny, zwany inaczej punktem krytycznym. On określa wielkość skoczni. Dla skoczni dużej wynosi 120-140 m, a dla skoczni średniej 90 m. Według tego punktu oblicza się punkty przyznawane skoczkom za odległość. Za wylądowanie w punkcie K zawodnik dostaje 60 pkt. Za każdy metr więcej 1,8 pkt. (na dużej skoczni) lub 2 pkt. (na średniej skoczni).

Rozbieg

Część skoczni, po której skoczek zjeżdża, nabierając prędkości do skoku. Długość rozbiegu może wynosić od 80 do 120 m. Na dużej skoczni można osiągnąć na rozbiegu średnią prędkość 100 km/godz.; na średniej skoczni - o ok. 10 km mniej. Szybkość na rozbiegu jest jednym z czynników wpływających na długość skoku (im większa prędkość, tym lepiej).

Styl V

Polega na ułożeniu nart w locie w kształcie litery V (dzioby nart szeroko rozchylone, tyły nart prawie się stykają). Dzięki temu skoczek szybuje dalej (zwiększa swoją powierzchnię nośną), a lot jest bezpieczniejszy, bo prędkość zawodnika jest niższa niż w stylu klasycznym, gdy zawodnicy układali narty równolegle.

Sygnalizator

Umieszczony jest obok deski startowej. Gdy pali się czerwone światło, skoczek oczekuje na start, stojąc obok belki startowej. Gdy zapala się żółte, zawodnik może usiąść na belce i przygotować się do skoku. Po około 20 sek. (czasem dłużej, gdy wieje duży wiatr) zapala się zielone światło. Od tego momentu skoczek ma 10 sek. na start. Jeśli przekroczy ten czas, zostaje zdyskwalifikowany. Czasem po świetle żółtym zapala się czerwone. Zdarza się tak, gdy zawodnik oczekuje na zielone światło (start) ponad 35 sek. Moment startu zależy więc przede wszystkim od sędziego, który obsługuje sygnalizator, a nie od machającego chorągiewką trenera.

Telemark

W taki sposób powinien wylądować skoczek: jedna noga wysunięta w wykroku, druga z tyłu lekko ugięta. Gdy skoczek nie wykona tego elementu przy lądowaniu, może stracić nawet 4 punkty w ocenie za styl u każdego sędziego. Pierwszym zawodnikiem, który wylądował telemarkiem, był Norweg Torju Torjussen (w końcu XIX w.). Nazwa pochodzi od jednej z krain geograficznych Norwegii.

Wiatr

Gdy wieje od przodu, może pomóc w oddaniu bardzo dalekiego skoku. Natomiast wiejący z tyłu spycha zawodnika ze skoczni, co może być bardzo niebezpieczne, bo zawodnik nabiera szybkości i spada na zeskok z dużej wysokości.

Wiązania

Dzięki wiązaniom pięta jest wolna, jak w nartach biegowych, ale wypina się sama, gdy zostanie nagle przeciążona, napotka jakiś opór, zakrawędziuje jak narta alpejska. To sprawia, że kontuzje stawów w skokach prawie się nie zdarzają. Pięta połączona jest z nartą paskiem, który podczas lotu stabilizuje narty.